Pesak visoke finoće dobijen reciklažom staklenih boca (video)

Jedan od najvećih pogona za reciklažu stakla u saveznoj državi na jugu SAD osnovali su studenti koji obnavljaju pejzaž koji nestaje.

Obala Luizijane pretrpela je značajnu eroziju u prošlom veku, a jedan od načina restauracije uključuje ponovnu izgradnju reljefa i zaštitu područja peskom.

Nažalost, svet istovremeno doživljava ogromnu nestašicu ovog materijala – pesak je najviše vađeni i drugi najčešće korišćeni resurs na svetu – tako da je neophodno pronaći nove, inovativne metode za njegovu nabavku.

Pročitajte još na Gradnja.rs:

• Uskoro možda više nećemo moći da pravimo kuće od peska
• Ova ekološka šindra napravljena je od recikliranog PVC građevinskog otpada

Povratak stakla u originalni oblik

Glass Half Full (srp. dopola puna čaša), jedan od najvećih reciklera stakla u Luizijani, radi na ovom cilju pretvarajući boce i drugi otpad nazad u njihov originalni, granularni oblik.

U video prilogu koji ćete videti na kraju teksta, Franciska Trautman i Maks Štajc, koji su zajedno osnovali organizaciju dok su bili na koledžu, obilaze objekat koji već prerađuje zapanjujućih 16 tona stakla nedeljno.

Supstanca se drobi i sortira na komade veličine šljunka, finu praškastu supstancu – pesak, kao i grubo mleveni materijal koji se pakuje u džakove i otprema u močvarna područja i staništa za upotrebu u naporima za obnovu.

Ponovo upotrebljeni materijal ne ispušta štetne hemikalije u vodu i može da održi život biljaka.

Zahvaljujući američkoj Nacionalnoj naučnoj fondaciji, Glass Half Full su čak sarađivali sa naučnicima  sa Univerziteta Tulejn kako bi osigurali da ponovo upotrebljeni materijal ne ispušta štetne hemikalije u vodu i može da održi život biljaka.

Od svog pokretanja 2020. godine, organizacija je reciklirala više od 900 tona otpada, a više o njenom radu možete pronaći na zvaničnom sajtu Glass Half Full.

Lokalna reciklaža umesto tradicionalne

„Tradicionalni recikleri šalju zdrobljeno staklo proizvođačima, koji ga mešaju sa drugim materijalima, a zatim sve to tope da bi napravili nove boce“, objašnjava Franciska Trautman.

Ali, kako dodaje, u njihovoj široj okolini ne postoje takva postrojenja.

„A to onda baš i nema smisla s ekološke strane, jer trošite sav taj benzin da pošaljete superteški proizvod na četiri sata udaljenosti“.

Zato su se ona i njeni saradnici odlučili da preskoče taj korak: „Cilj je uvek bio da se staklo reciklira lokalno,“ zaključuje Trautman, a prenosi This Is Collosal.