Mustafa Musić: Odlazak šmekera sa beogradske kaldrme
Gde god bi se pojavio u javnosti ostao je zapamćen po svojim naočarima i šeširu koje su se najbolje uklapali u njegov umetničko-boemski život i rad.
Arhitekta Mustafa Musić rođen je 1949. godine u staroj beogradskoj porodici. Odrasta na Slaviji, gde se upoznaje sa različitim profilima ljudi (od akademika do uličara, kako je sam govorio), što uslovilo njegovo dalje životno i profesionalno usmerenje.
Na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu diplomira 1975, a postdiplomske studije upisuje 1977. godine. Iako biva pozvan od ostane kao asistent na fakultetu, ovaj poziv odbija, uz obrazloženje da bi rad u državnoj instituciji, iako sigurno radno mesto, sputao njegovu umetničku slobodu i kreativnost.
Odlučuje se za angažman slobodnog umetnika, pa zvanični status dobija 1979. godine od ULUPUDS-a. Već 1980. godine osniva grupu MEČ, koja dobija ime po početnim slovima prezimena osnivača – Mustafa Musić, Dejan Ećimović i Marjan Čehovin, dok im se kasnije pridružuju Stevan Žutić i Slobodan Maldini.
Srodni članci na portalu Gradnja:
Plodonosna karijera ovenčana brojnim nagradama
Godine 1981. dobija stipendiju jugoslovenskog fonda „Moša Pijade“ za studijski boravak na Oksfordu. Godinu dana kasnije predstavlja Jugoslaviju na XII Pariskom bijenalu, a 1983. godine postaje član po pozivu trajne radne zajednice SINTUM.
Naredna prekretnica u životu dolazi 1990. godine, kada osniva projektni biro „Zenit – inženjering“, u okviru kojeg naredne tri decenije stvara više od 150 projekata, od kojih je preko 50 realizovano, kako iz arhitekture, tako i na polju urbanizma i dizajna enterijera.
Godine 1999. upisuje nove postdiplomske studije na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu, gde do 2002. godine radi kao naučni saradnik u studiju prof. Milana Lojanice. Na fakultet često dolazi kao gostujući predavač na osnovnim, master i doktorskim studijama.
Učestvuje na više javnih konkursa, na kojima odnosi prestižne nagrade, a biva nagrađen i sa preko dvadeset drugih stručnih priznanja – Nagrada „24. Oktobarskog salona“ 1983, Nagrada „Aleksandar Šaletić“ 1997, „Borbina“ nagrada za arhitekturu 1998, Grand Prix 23. „Salona arhitekture u Beogradu“ 2001, Nagrada „Novosti“ za arhitekturu 2006, Nagrada za životno delo ULUPUDS-a 2010. godine.
Iako stvara najvećim delom pod uticajem ruskih konstruktivista, kao inspiracija mu služe i klasični modernisti, poput arhitekte Le Koribizjea.
Stvaralački opus arhitekte Musića bio je veoma plodonosan, a po prirodi projekata veoma raznovrstan. Najpre stvara pod uticajem avangardnih umetničkih pravaca, koji su obeležili i aktivnosti grupe MEČ, u vidu izložbi, projekata, akcija, manifesta i instalacija, čime sa kolegama unosi nove aspekte na beogradsku arhitektonsku scenu.
Jedna od najpoznatijih je instalacija Forum, koju sa grupom MEČ postavlja 1982. godine u Knez Mihailovoj ulici. Kako je bio nosilac postmodernog umetničkog diskursa, koji se ogledao u oživljavanju istorističkih arhitektonskih pravaca, uspešno realizuje nekoliko rekonstrukcija i adaptacija starih zdanja – enterijer Doma kulture Vuk Karadžić 1983. godine (koautor arhitekta M. Čuturilo), enterijer Studentskog kulturnog centra (sa arhitektom S. Maldinijem) i Kapetan Mišinog zdanja 1986. godine.
Svoje postmoderne ideje po prvi put uspešno materijalizuje u zgradi teniskog kluba „Vračar“ u Južnom bulevaru, za koji 1997. godine dobija nagradu „Borbe“. U isto vreme (1996) nastaje i enterijer noćnog kluba „XL“, za koji arhitekta Musić radi total dizajn prostora i nameštaja.
Iako stvara najvećim delom pod uticajem ruskih konstruktivista, kao inspiracija mu služe i klasični modernisti, poput arhitekte Le Koribizjea, koji ga inspirišu u projektovanju vile „S“, koja biva realizovana 2000. godine. Nižu se dela poput enterijera kafe-picerije „Time-Out“ u Novom Pazaru 2001, Apoteke „Prima 52“ 2002, nekoliko kondominijuma na Dedinju od 2003. do 2008., nekoliko rekonstrukcija vila i projekata novih enterijera u Beogradu do kraja 2008. i kao kruna stvaralaštva hotel „Šeraton“ u Novom Sadu, realizovan 2013. godine.
Slavija sa njegovog prozora
Kao svi posvećeni stvaraoci, arhitekta Musić ostaje veran arhitektonskom crtežu. Međutim, to nisu samo crteži i skice u procesu projektovanju, već su to prave umetničke kompozicije, koje u sebi nose filozofsku poruku. Ove druge nastaju najviše u njegovom buntovničkom periodu grupe MEČ, koje zajedno sa sličnim delima drugih članova, izlaže na posebnim izložbama. Najpoznatiji od tih crteža je „Slavija sa mog prozora“ iz 1980. godine.
Šmeker sa beogradske kaldrme
Pored nekolicine svetskih arhitekata i umetnika, koji su mu bili neiscrpni uzori u stvaranju, arhitekta Musić se, zajedno sa ostalim MEČ-ovcima, družio i sa profesorom Bogdanom Bogdanovićem i od njega usvajao mnoge zanimljive ideje i savete. Naravno veličina jednog stručnjaka nije samo u tome ko su mu bili učitelji već i kome je on sam bio učitelj, a pouzdano znamo da je iz Mustafinog biroa „Zenit“ izašlo nekoliko talentovanih arhitekata, koji su nakon rada u njegovom studiju uspešno razvili svoje stručne i naučne karijere.
Gde god bi se pojavio u javnosti Mustafa Muja Musić ostao je zapamćen po svojim naočarima i šeširu, koje su zajedno sa ostalim modnim detaljima najbolje uklapali u umetničko-boemski život i rad ovog šmekera sa beogradske kaldrme.
