Mostobran: Kako je jedno utvrđenje uticalo na rađanje Novog Sada
Svima je poznato da je Novi Sad nastao kao podrška Petrovaradinskoj tvrđavi, ali jedan fortifikacijski element imao je presudnu ulogu da se oko njega formira naselje.
Početak gradnje Novog sada počinje, zapravo, krajem 17. veka, tačnije 1694. godine, kada je, nasuprot Tvrđavi izgrađen Brukšanc (Bruckschanc) koji je pripadao fortifikacijskoj celini Tvrđave, jer je odbrana same Tvrđave na levoj strani Dunava zavisila od utvrđenja koje čuva most – otuda i naziv Mostobran.
Na svim starim crtežima i gravurama vidi se da Tvrđava, Dunav i Mostobran čine jednu celinu, a način građenja je bio isti. Kompleks Petrovaradinske Tvrđave sastojao se iz tri dela – glavni deo i dva spoljna utvrđenja uz reku Mostobran (Bruckschanze) i Ostrvsko utvrđenje (Inselschanze, na starom Ratnom ostrvu), koji su srušeni. Crteži priloženi uz tekst ilustruju jedinstven graditeljski pristup za fortifikacione objekte toga vremena po sistemu francuskog vojnog arhitekte markiza Sebastijana Vobana, ali su je projektvovali – kroz duži vremenski period – austrijski vojni stručnjaci Kajzerfeld, Marsilji i Vamberg koji i počiva u sadašnjoj Vojnoj bolnici, ranijem samostanu. Po istom, Vobanovom sistemu, zidane su mnoge Evropske tvrđave, pa i Beogradska i Niška tvrđava.
Ubrzo se oko Mostobrana naseljavaju zanatlije i trgovci koji opslužuju vojsku kao što su kovači, krčmari, kasapi, pekari, krojači… Unutar Mostobrana borave dve čete husara i jedna četa hajduka, a spolja se naselje širi, naročito kad su stanovnici Beograda, Srbi i Nemci, počeli lađama da prebacuju svoju imovinu u Novi Sad koji se tada zvao Petrovaradinski Šanac.
Odbrana Tvrđave na levoj strani Dunava zavisila je od utvrđenja koje čuva most – otuda i naziv Mostobran.
Posle Prvog svetskog rata došlo je do većih promena u izgledu grada, prvenstveno zbog urbanizacije naselja – tako se Novi Sad širio od centra prema Dunavu, što je dovelo do rušenja Brukšanca. Tada su s obale Dunava nestali kopneni i vodeni šančevi, kapije kasarne – Vodena i Novosadska kapija – stražarnice, magacini, kao i kapela Svetog Nepomuka, zaštitnika lađara. Po priči koja je potekla od graditelja, postojao je i tunel koji je povezivao dve crkve – Svetog Juraja u Petrovaradinu i Svetog Nepomuka koja se nalazila na nekadašnjem Mostobranu.
Atmosfera u Brukšancu
Stari Novosađani su Mostobran zvali samo Brukšancom, a nije bilo tog žitelja grada koji nije prolazio kroz njega, bilo kolima bilo peške, da bi preko pontonskog mosta prešao u Srem, ili da bi se lađom odvezao u Kamenicu, a „mađarskom“ lađom u bilo koje podunavsko mesto do Vukovara. Lepa šetnja je bila i oko Mostobrana – spoljna strana šančeva bila je zasađena drvoredom topola i bagrema, a proširena putanja sa klupama pružala je idealnu hladovinu za vrema letnjih vrućina.
Kroz Mostobran je sredinom prolazio kameni put za kola i aleja za pešake – prolaz je bio slobodan – a sa obe strane puta bila su vežbališta, te su prolaznici sa uživanjem gledali kako podoficiri vrše vojnu obuku ili vežbaju paradni marš, to jest, rihtaju vojnike.
Preteča „montažno-demontažnog“ mosta
Mnogi su dolazili na mostobran da odatle gledaju prolazak brodova kroz pontonski most koji je bio moćna konstrukcija, najveći u tom delu Carevine, sastavljen od 32 pontona dužine 40 i širine od 8 do 10 metara, a bio je otvoren danju i noću. Rečni saobraćaj je bio veoma razvijen i živ, od ranog proleća do zime… prava atrakcija! Kad krenu ledene sante most se rasklopi i prebaci u zimovnik u Dunavcu. Eto, imali smo „montažno-demontažni“ most mnogo pre ovog sadašnjeg koga ćemo se (verovatno) uskoro osloboditi.
Za današnjeg stanovnika Novog Sada cela ova priča prostirala se na delu obale Dunava od Bećarca do spomenika Žrtvama racije. Sve do podizanja nasipa posle velike poplave Dunava 1965. godine, bili su vidljivi ostaci bedema i kapija nekadašnjeg mostobrana, na kraju današnje Radničke ulice. Znači ima i onih koji su se tu igrali kao deca…
Kad ste već ovde…
Voban nije projektart
Hvala na komentaru. U tekst smo uneli dodatna pojasnjenja.