Ogledalce, ogledalce: Pogledajte hrvatski nastup na 23. Milanskom trijenalu

Organizovana kao konstrukt sazdan od obešenih multimedijskih ravnina i reflektujućih površina, instalacija je izgrađena kao matrica velikoformatnih LCD ekrana.

Hrvatska će se na 23. Milanskom trijenalu predstaviti sa projekatom „Mirror/Mirror“. Reč je o prostornoj instalaciji koncipiranoj kao izlagački objekat za predstavljanje 7 projekata mladih hrvatskih arhitektica i arhitekata nagrađenih na 56. zagrebačkom salonu arhitekture i urbanizma.

Kustosi nastupa na ovogodišnjem Trijenalu su arhitekti Lea Pelivan i Toma Plejić iz Studija UP, poznati i po projektu hotela Amarin u Rovinju.

Pročitajte još na Gradnja.rs:

• Crkva kroz koju se gleda: Kad arhitektura postane instalacija
• Mlada dizajnerka iz Srbije osvojila treću nagradu na Salone Satellite u Milanu

Autorski radovi „nadolazećih glasova“ reinterpretirani su u formu višeminutne repetitivne video-izložbe.

Autori i autorke čiji su radovi uvršteni u izložbeni nastup prozvani su nadolazećim glasovima, a oni su Irena Bakić, Tajana Levojević, Rudolf Martinović, Studio JELO – Marta Lozo i Josip Jerković, Kristina Škrokov, Mirna Udovčić te Zrinka Visković.

Arhitektonsku postavku instalacije „Mirror/Mirror“ u prostorima Palazzo dell’Arte potpisuju Antun Sevšek i Damir Gamulin, autorski radovi nadolazećih glasova reinterpretirani su u formu višeminutne repetitivne video-izložbe autora Ivana Slipčevića, a prate je zvučni efekti autora Jakše Kalajžića.

„Zatečeni u sumornom, bezstrasnom svetu višetračnih autoputeva nakon pandemijskih lokdaunova, nadolazeći glasovi prikazuju sedam urbanih arhitektonskih projekata koji ispituju dileme upotrebe – zloupotrebe – napuštanja – ponovnog korišćenja – odbacivanja prostora, propitujući krajnje mogućnosti, uloge i granice savremene arhitekture i urbanizma“ – glasi izjava kustosa Lee Pelivan i Tome Plejića.

Baraž slika, zvukova i odraza

„Organizovana kao konstrukt sazdan od obešenih multimedijskih ravnina i reflektujućih površina, te izgrađena kao matrica velikoformatnih LCD ekrana, ova instalacija sažima postojeći izložbeni prostor, stvarajući prenaglašeno stanje gledanja i uranjajući posetioce u sveobuhvatni baraž slika, zvukova i odraza“ – izjavili su Antun Sevšek i Damir Gamulin.

„Međusobno povezani ekrani izgrađuju predimenzionirane arhitektonske prizore izuzetno visoke rezolucije, oblikujući prezasićen i vibrantan komunikacijski interfejs. Redukovana veličina same instalacije je tako kompenzovana intenzitetom konzumiranja prikazanog sadržaja, dok je nečitkost prikazanog totaliteta pojedinih radova ublažena povećanom jasnoćom i veličinom izdvojenih detalja“ – dodali su autori postavke.

Nadolazeći glasovi

Irena Bakić – „Revitalizacija opskrbnog centra Zapruđa“
(diplomski rad, mentor: Tonči Žarnić, AF Zagreb)

Izgrađeni prostor – centar naselja – određen je ideologijom svog vremena. Novi sloj javnih sadržaja širi se neizgrađenim prostorom, podzemljem. Ispražnjena kuća, tri sobe s hodnikom, stvara nove slike istorijskog mesta. Volumeni upuštenih soba izrastaju iz zemlje, zauzimajući delove nekadašnje pešačke površine.

Oduzeto nadoknađuju scenografijama; sobe su jednako naseljene i promatrane. Niz je novih mogućnosti. Void garaže međuprostor je dvaju hodnika. Streha modernističkog krova udvostručena je.

Tajana Levojević – „Dom(a)“ – Velika nagrada 56. salona
(diplomski rad, mentorka Ivana Ergić, AF Zagreb)

Dom(a) je istraživanje života ulice i stambenog naselja. Projekat preispituje trenutne domete urbanističkih alata, razmatra može li se pojedinačnim delovanjem utjecati na sliku grada te dodiruje pitanje stvarnih potreba stanovanja.

Na parceli, u ulici i naselju beleže se rješenja, problemi i atipičnosti koje su toliko brojne i specifične da su postale način življenja, te se ugrađuju u rešenje. Projekat je sastavljen od četiri dela: beleške s terena, pravilnik, priručnik i terenski vodič.

Rudolf Martinović – „Upojni zdenac Mosta mladosti: Renaturacija izgubljenog rukavca rijeke Save“
(diplomski rad, mentor Tonči Žarnić, AF Zagreb)

Padavinska voda ispušta se poput kiše u prostor natkriven konstrukcijom mosta. U zidovima od nedovoljno mešanog betona pojavljuju se „okupabilne“ niše i otvori atrijuma. Privremena intervencija prolazi put preobražaja arhitekture u krajolik. Giardino segreto prvo nastanjuje vegetacija, a tek potom čovek.

Projekat preispituje mogućnost društvenog doprinosa arhitekture na način ustezanja od građenja i propuštanja prilika za potpunom racionalizacijom prostora. Renaturacija prostora čini se kao ispravno sredstvo za postizanje kompromisa između uplitanja i nečinjenja.

Studio JELO – Marta Lozo i Josip Jerković – „Paths”, Cirih, Švajcarska
(samoinicirani rad)

Nekontrolisani infrastrukturni razvoj Ciriha 1970-ih rezultirao je perifernim uslovima na gotovo središnjim lokacijama. Kako bi se dati potencijal jednog takvog mesta iskoristio i oživeo, predlaže se privremena arhitektonska struktura na slepom odvojku vijadukta reke Sihl.

Kao veza zastarelog dela vijadukta auto-puta s pešačkim stazama, predložena građevina bi proširila javni prostor i prožela ga višestrukim narativima. Takođe bi to mesto trajno ucrtala na kartu Ciriha, deleći svoju monumentalnu snagu sa svim njegovim građanima.

Kristina Škrokov – „Sport + Bjelovar”
(studentski rad, mentor Tonči Žarnić, AF Zagreb)

Najveći silos industrijskog kompleksa „Prerada” u Bjelovaru postaje gradsko kupalište. Od postojeće armiranobetonske konstrukcije uklanja se unutrašnjost i krov, a zadržava spoljna opna silosa. U unutrašnjosti se formiraju bazenske dvorane i ozelenjeni atrijum.

Sa spoljašnje strane silosa laganom čeličnom konstrukcijom nastaje opna koja formira dodatne opslužujuće prostore dvorana. U široj slici grada, silos koji izvire iz perivoja, obavijen je magličastom vrevom ljudi i ptica.

Mirna Udovčić – „Sportski centar s bazenom na Pećinama u Rijeci“
(studentski rad, mentor Tonči Žarnić, AF Zagreb)

Materijal dvorane je armirani beton. Zid debljine 240 cm je slabo armiran i udovoljava zahtevima fizike zgrade. Debljina zida postaje dubina prostora. Ventilacija se nalazi unutar mase zida. Masa se dubi i stvara specifičnu geometriju koja se ponavlja na tavanici iste debljine.

Stvaraju se niše koje su protivteža prostornom jedinstvu dvorane. Ekstrovertirane su prema unutrašnjosti, a introvertirane prema spoljašnjem prostoru. Unutrašnje lice dvorane ima glatku kožu keramičkih pločica.

Zrinka Visković, Filmski grad Mejaši u Splitu
(diplomski rad, mentor Saša Begović, FGAG Split)

Krajolik koji istovremeno pokazuje i prirodne i veštačke uslove: vezu između urbanog i prirodnog. Novi topološki identitet mesta u odnosu na postojeći. Nešto novo i donekle već prisutno.

Praznine (krateri) drže spoljašnju filmsku kulisu, definišu odnos starog i novog, istovremeno jasno i precizno stvarajući novi organizam, metabolizam sposoban da reaguje i prilagođava se vremenu. Filmski grad (kao virtuelni hologram) tada postaje prostor javne namene. Dvosmislen, veštački, neizvestan.